هرگز فراموش نمی کنم در آخرین صحبتی که با مرحوم دکتر هادی اسماعیل زاده داشتم ایشان نگران لایحه جامع(مانع به تعبیر دکتر دادخواه) وکالت بودند و از آن به شمشیر داموکلس حاکمیت بر سر کانون وکلا یاد می کردند. استاد عزیزمان دکتر کاتوزیان نیز تا واپسین روزهای حیات پربارشان نگران تحدید و تخدیش استقلال کانون وکلا بواسطه لایحه وکالت بودند و به کرات وکلا را به اتحاد و همدلی در برابر هجمه های بیرونی دعوت کرده بودند.هیات مدیره های ادوار گذشته کانون وکلا به هر شکلی بود اجازه ندادند لایحه وکالت به شکلی که استقلال کانون را زایل کند به تصویب برسد و از تمام ظرفیتهای موجود نیز استفاده کردند. اکنون حاکمیت که با تصویب تبصره ماده ۵۹ از مداخله وکلای متعهد و شجاع در پرونده های سیاسی و امنیتی آسوده خاطر شده است.تنها یک دلیل جهت تصویب لایحه جامع وکالت دارد و آن نیز سپردن تشکیلات مرکز مشاوران به کانون وکلاست تا از این رهگذر هم سرپرستی شایسته برای فرزندش پیدا نماید و هم هزینه های تمشیت این نهاد را بر گردن کانون وکلا بیندازد. شاید بسیاری از خارج شدن لایحه وکالت از دستور کار مجلس خوشحال شدند ولی باید دانست که این خروج مورد قبول قوه قضاییه هم بود.چه دیگر نیازی به تصویب قانونی جدید احساس نمی کرد و بهتر میدید که با اضافه کردن چند ماده که اهم آنها ادغام یا الحاق یا چپانش یا....است به هدف غایی خود دست یابد.هدفی که بی سر و صدا و اسب تروا وار انها را صاحب کانون وکلا خواهد ساخت. بدین صورت که با وارد شدن هزاران نفر از اعضای مرکز موازی به کانون و با توجه به این امر که تایید صلاحیت کاندیداهای هیات مدیره کانون با قوه قضاییه است براحتی این امکان وجود دارد که با رد صلاحیت رجل(زن و مرد) موثر کانون،عملا اداره کانون به اعضای مرکز مشاوران برسد و بدون خونریزی کانون فتح شود. به نظر کانون های وکلا باید در خصوص الحاقات و تغییرات قوانین وکالت در کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس بسیار هوشیار باشند و هر تغییر پیشنهادی از طرف مقابل را به دقت تحلیل و آنالیز نمایند،برای نمونه عدم امکان کاندیداتوری بعد از دو دوره کاملا به ضرر کانون است و ما را از نیروهای با تجربه و موثر محروم می کند و همینطور موارد دیگر،به نظر هنوز راههای جایگزین برای ادغام وجود دارد و نباید آنرا سرنوشت محتوم پنداشت.این روزها کانونها بیش از هرچیز نیاز به همفکری و خرد جمعی دارند و باید از تکروی پرهیز گردد که همه ما سرنشینان یک کشتی بوده و در برابر آیندگان نیز مسئول می باشیم.
