نحوه رفتار با زنان زندانی بهعنوان یکی از اقشار آسیبپذیر جامعه در سراسر جهان موردتوجه نظامهای حقوقی کشورهای مختلف بوده و در این راستا در مجموعه قوانین داخلی خود موادی را به این قشر از زندانیان اختصاص دادهاند. در بعد بینالمللی هم بالغ بر ۵۰ سال پیش سندی تحت عنوان «قواعد حداقل استاندارد رفتار با زندانیان» در سازمان ملل به تصویب رسید که در مورد همه زندانیان بهطور یکسان اجرا و اعمال میشود. این سند از حیث گستره شمول آن در زمره اسناد بینالمللی حقوق بشر محسوب میشود و با توجه به اینکه صرفاً حقوق افراد خاصی تحت عنوان زندانیان را مورد حمایت قرار میدهد در دسته اسناد خاص بینالمللی نیز قرار میگیرد؛ اما از حیث ماهیت، سند یادشده دارای جنبه اعلامیهای است و از این جهت بر دولتهای عضو الزامآور نیست، بلکه صرفاً دارای ارزش اخلاقی و سیاسی است. البته محتوای اعلامیه یادشده در بسیاری از اسناد حقوق بشری الزامآور گنجانده شده از این جهت رعایت مفاد آن بر دولت های عضو آنها الزامآور است.
حداقل استاندارد رفتار با زندانیان
توجه لازم به نیازهای خاص زنان زندانی در سندی که تحت عنوان «قواعد حداقل استاندارد رفتار با زندانیان» در سازمان ملل به تصویب رسیده، نشده است. نبود توجه لازم به نیازهای خاص زنان زندانی در این سند، افزایش جمعیت زنان زندانی در سراسر جهان و تغییر در نوع جرایم ارتکابی آنان، ضرورت توجه بیشتر جامعه جهانی به این قشر از زندانیان را آشکار کرد که در نهایت با ابتکار کشور تایلند، پیشنویس سند بینالمللی ویژه در مورد رفتار با زنان زندانی تهیه و تنظیم شده است. این سند تحت عنوان «قواعد سازمان ملل در خصوص رفتار با زنان زندانی و تدابیر غیر سالب آزادی برای بزهکاران زنان» (معروف به قواعد بانکوک)، در سال ۲۰۱۱ در مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسید که بهعنوان مکمل اسناد قبلی مرتبط با موضوع، از جمله قواعد حداقل استاندارد رفتار با زندانیان همچنین قواعد توکیو در کلیه کشورهای عضو سازمان ملل قابل اجرا است. این سند حاوی چهار فصل و ۷۰ ماده است که در هر فصل به موضوعات مهمی درباره حقوق و تکالیف زنان زندانی که در انتظار محاکمه هستند (متهمان و مظنونان زن) نیز زنان زندانی که مجازات حبس خود را سپری میکنند (محکومان زن) بهطور مجزا پرداخته است. فریده طه اضافه میکند: آییننامه سازمان زندانها و اقدامات تأمینی و تربیتی کشور که حاوی مقرراتی درباره حقوق و وظایف زندانیان، اعم از زن و مرد است، نیز در سال ۸۰ تصویب شد سپس در چند نوبت مورد بازنگری قرار گرفت و نسخه کنونی آن در تاریخ ۲۱/۲/۸۹ به تصویب ریاست محترم قوه قضاییه رسیده است. در این آییننامه مقررات حمایتی خوبی برای زنان زندانی پیشبینی شده است.
حمایت از زنان آسیبپذیرتر
یکی از نکات قابلتوجه در سند بینالمللی مصوب ۲۰۱۱، توجه به گروههای ویژه زنان زندانی است. بدین معنا که در عین تمرکز کل سند بر زنان زندانی؛ اما در موادی به بحث زنان آسیبپذیرتر نیز پرداخته است. بهعنوان مثال در مورد زنان جوان زندانی، زنان دارای فرزند، زنان باردار، زنان شیرده و غیره حاوی مقرراتی خاص است. بهموجب این سند، زنان شیرده یا باردار و زنانی که همراه با نوزاد خود در زندان به سر میبرند؛ از حمایتهای خاصی برخوردار هستند. از جمله اینکه از حبس انفرادی این زنان باید خودداری شود و ممنوعیت ارتباط با خانواده خصوصاً با کودکان نباید بهعنوان تنبیه مدنظر قرار گیرد و رژیم غذایی مناسب که مورد نظارت و ارزیابی مأموران بهداشت بوده، لازم است. اضافه بر آن لازم است که کودکان همراه مادران زندانی نیز از مراقبتهای بهداشتی برخوردار باشند. همچنین یکی دیگر از حقوق اساسی زنان زندانی، حفظ ارتباط با محیط بیرون از زندان است بنابراین باید زمینه اجرای آن را با فراهم کردن تدابیر و وسایل معقول فراهم کرد. همچنین در جایی که اجازه ملاقاتهای زناشویی به مردان داده میشود؛ زنان زندانی هم باید همانند مردان از این حق بهرهمند باشند.
اجازه ملاقات کودکان با مادران زندانی
باید به فراهم کردن محیطی دوستانه برای برقراری این ارتباط تلاش شود و حداکثر فرصت ممکن را برای سپری کردن مادران با فرزندانشان در زندان فراهم کرد. علاوه بر این ضروری است که رشد کودک و فراهم کردن شرایطی برای رشد و نمو کودک مورد توجه قرار گیرد و تا حد امکان محیطی که کودک در آن رشد میکند باید مشابه همان محیطی باشد که کودک در بیرون از زندان از آن برخوردار است.
هموجب آییننامه سازمان زندانها، محکـومان و متهمان زن میتوانند اطفال خود را تا سن دو سال تمام بههمراه داشته باشند. تفکیک و جداسازی اطفال ۲ تا ۶ سال در محل مجزا (مهد کودک) یا انتقال این اطفال به بهزیستی یا مؤسسات نگهداری اطفال صورت میگیرد.
لزوم ارائه آموزش به پرسنل و کارکنان زندانها
از جمله موارد مهم دیگر که در سند بینالمللی رفتار با زنان زندانی اشاره شده است؛ فراهم کردن برنامههای آموزشی لازم برای پرسنل و کارکنان سازمان شامل مواردی همانند ارائه کمکهای اولیه درمانی و پزشکی، آشنایی با بیماریهای مختلف زنان و ویروسHIV، کشف و شناسایی خطر خودزنی و خودکشی در میان زنان زندانی است. در نظام حقوقی ایران اگرچه مرخصی بهعنوان یک حق برای زندانی به رسمیت شناخته نشده است با وجود این، در صورت احراز شرایط قانونی و کسب امتیازات لازم مقرر در آییننامه فوقالذکر امکان مرخصی برای زندانی زن وجود دارد و مدت مرخصی بهعنوان مدت محکومیت محسوب میشود. بهعنوان مثال، بهموجب ماده ۱۸۲ آییننامه، زوج، پدر، مادر، برادر، خواهر و فرزندان محکوم یا متهم، همچنین پدر و مادر همسر وی حق دارند بر اساس شرایط ملاقاتهای هفتگی با محکوم ملاقات کنند و در صورت حسن رفتار و کردار محکوم، امکان ملاقات حضوری زندانی با خانواده همچنین ملاقات خصوصی بدون حضور مأمور نیز پیشبینی شده است.
باز اجتماعی شدن زنان زندانی
از آنجا که هدف مهم مجازات، اصلاح بزهکار و بازگشت وی به آغوش جامعه است، همواره باید به موضوع بازپذیری اجتماعی زنان زندانی نیز توجه داشت و با تدوین برنامههای منسجم و نظارت بر حسن اجرای آن اقدام کرد. اتخاذ تدابیر زندانزدایی، اعمال مجازاتهای جایگزین بهمنظور ادغام تدابیر غیرسالب آزادی با سایر مداخلات و توجه به مرحله قبل از دادگاه، توجه به سابقه بزهدیدگی زنان زندانی و ارائه مشاورههای درمانی و روانشناسی از جمله مواردی است که در سیاستهای کلی حاکم بر نظام زندان به آن توجهی شود. بهموجب ماده ۳۹ آییننامه، مسؤولان واحد بازپروری مکلفاند تا کلیه برنامهها و اقدامات خود را به سمت بازپروری و بازسازگاری اجتماعی محکومان با هدف کاهش تکرار جرم و افزایش میزان خروجی محکومان سوق دهند که در این راستا باید به شرایط اقلیمی فرهنگی و بومی و ویژگیهای مردمشناسانه محکومان نیز باید توجه شود.
